Reisverslag 6: Vietnam 15-11-2013 t/m 15-12-2013

Saigon, 15 december 2013

Xin chào allemaal!

Hoe gaat het met jullie in ons koude kikkerlandje? Iedereen klaar voor de feestdagen? Ongetwijfeld zullen de kerstetentjes, de familiebezoeken en de oudjaarsplannen voor de meesten al zijn vastgelegd en we moeten het bekennen, we missen het totaal niet. Hahaha! Sterker nog, we hebben amper het gevoel dat de feestdagen in aantocht zijn. Het is dat ze hier nu sinds een aantal dagen kerstbomen aan het optuigen zijn in de hotels en restaurants, wat toch vrij apart blijft bij temperaturen van rond de 30 graden. Maar ons hoor je niet klagen hoor! Kerst en Oud&Nieuw met 30 graden, wij zijn voor! ;)

Terug naar hier. In ons laatste verslag hadden we al verteld dat we onze reis zouden vervolgen naar Vietnam, ondanks dat de tropische storm Haiyan (die zoveel schade heeft aangericht in de Filipijnen) hier ook zijn sporen heeft nagelaten. Na een busrit van ruim 12 uur (die we bijna hadden gemist door een zeer trage ambassademedewerker) kwamen we 's ochtends vroeg aan bij de Hekou - Lao Cai grensovergang. Het eerste wat ons opviel is dat veel Vietnamezen hier een nón lá dragen, een traditioneel Vietnamees hoedje. Daarnaast liggen de prijzen hier weer een stuk lager, wat dan weer gunstig is voor de portmonnee. :) Na de paspoortcontrole hebben we de bus gepakt naar Sapa, bekend van de rijstvelden en de vele minderheidsvolkeren die daar wonen. Het is een prachtig gebied om te hiken, zij het niet dat het weer dan wel mee moet zitten. Dit was helaas niet het geval want voor het eerst sinds de trekking in Nepal hebben we weer temperaturen gevoeld lager dan 5 graden, regende het continu en zag je geen hand voor ogen door de dichte mist. De voorspellingen beloofden ook niet veel goeds dus de keuze om door te reizen naar Hanoi was snel gemaakt, ondanks dat we eigenlijk niets van Sapa hebben gezien. :(

Hanoi: een chaotische stad met ruim 6,5 miljoen inwoners en minstens hetzelfde aantal (automatische) motors dat zorgt voor een verschrikkelijke takke herrie en een nog ergere walm van uitlaatgassen. De straat oversteken is een missie op zichzelf, aangezien een rood stoplicht hier niet automatisch betekent dat men voor je stopt. Toch rijden ze heel makkelijk om je heen en hoef je niet meer te doen dan gewoon rustig door te lopen, iets wat toch vrij eng is de eerste keer als er tientallen motors op je af komen rijden. Bussen moet je echter wel voor laten gaan, want die stoppen voor niemand.
In Hanoi hadden we het genoegen om te mogen overnachten bij Kim en Woo, twee hele vriendelijke Vietnamezen die we via Couchsurfing hadden leren kennen. Kim is dokter en Woo heeft een eigen noodle restaurant (we zoeken ze wel uit he) en hij had binnen no-time een lijstje klaar met TO DO'S in Hanoi: Hoan Kiem Lake, Temple of Literature, Hao Lo Prison Museum, Ho Chi Minh Mausoleum en natuurlijk een uitgebreide lijst met restaurantjes waar je goed lokaal eten kon scoren. Het favoriete gerecht van Anniek was Bun Chá, een zoetachtig noodlesoepje met bbq vlees en Colin kreeg geen genoeg van de Pho, een noodlesoep met veel verse pittige pepers. Daarnaast moet je de springrolls hebben geprobeerd, voor ons beter bekend als de loempia's en hebben we de laatste avond heerlijk mogen genieten van Woo's hot pot.

Ondanks de gastvrijheid, het goedkope bier en het heerlijke eten, zijn we na 2 dagen Hanoi weer verder gereisd naar Cat Ba Island, een eiland gelegen in de toeristische baai Halong Bay waar we even lekker een aantal dagen hebben gerelaxed. Ja reizen kan soms best vermoeiend zijn, vooral na een aantal gebroken nachten. Maar na een traditionele Vietnamese nek- en hoofdmassage (we hebben nog nooit zoiets pijnlijks meegemaakt) konden we er weer helemaal tegenaan.
Na Catba hadden we wel weer behoefte aan wat activiteit, we zijn en blijven tenslotte sporters he. ;) Hiervoor zijn we afgereisd naar Nim Binh, een klein plaatsje op zo'n 40 km afstand van het Cuc Phong National Park, Vietnam's eerste nationale park en grootste natuur reservaat. Na een scootertocht door de prachtige omgeving van ruim 1,5 uur (mede dankzij Anniek's navigatiekunsten), kwamen we eindelijk aan bij het park en konden we onze energie kwijt tijdens de hike naar de 1000 jaar oude boom.
Daarna was Phong Nha-Ke Bang National Park aan de beurt, waar werelds grootste en mooiste grotten te vinden zijn die tijdens de Vietnam oorlog zijn gebruikt als schuilplaats en ziekenhuis. Allereerst zijn we per boot door Phong Nha Cave gevaren. Maar dit was slechts kinderspel vergeleken met de Paradise Cave die we daarna hebben bezocht. Een gigantische grot van kilometers diep, waar we 2 uur voor nodig had om deze te bekijken. Prachtig, vooral icm de scootertocht hier naar toe. Vooral toen het begon te regenen en de nevel boven de bossen uitkwam, wat zorgde voor een geweldig uitzicht. Helaas kregen we het niet zo mooi op de foto als in het echt, maar we hebben onze best gedaan.

Onderweg naar Hué hebben we de Vinh Moc tunnels bezocht, waar ruim 60 families 2,5 jaar onder de grond hebben gewoond. Op 13-23 meter diepte was een ontzettend lang gangenstelsel gegraven verdeeld in drie lagen. Wij kregen al bijna een hernia bij het constant moeten bukken in de tunnel, aangezien deze niet hoger was dan 1.60 meter. In deze tunnels waren zelfs verschillende slaap/woonkamers, een ziekenboeg en een kraamkamer gebouwd, waar maarliefst 17 kinderen zijn geboren. Tevens zijn we naar de bijhorende musea geweest waar we een goed beeld kregen van het bouwen en het leven in de tunnels tijdens de oorlog.

Van Hué zelf hebben we eigenlijk helemaal niks gezien want het regende non-stop. De eerste dag regende het zelfs zo hard dat onze poncho ons niet droog kon houden. We zijn toen verder naar Hoi An gegaan, waar het weer gelukkig wat beter was.
Hoi An is een authentiek en sfeervol stadje met een traditioneel centrum en historische gebouwen. In dit centrum zitten voornamelijk winkeltjes en restaurantjes en het fijne is dat hier op bepaalde tijden een verbod is voor bromfietsers waardoor je heerlijk rustig door de straten kunt lopen. Daarnaast zijn er overal goedkope hotels te vinden, maar helaas zijn ze niet allemaal even betrouwbaar. Ons eerste hotel was namelijk een nachtmerrie. Zo lazen wij op TripAdvisor verhalen over diefstal, onvriendelijk en onbetrouwbaar personeel, oplichtingen en ga zo nog maar 154 keer door. Het enige probleem was dat we al waren ingecheckt en aan het lunchen waren toen we dit lazen. We zijn toen als Speedy Gongalez terug gerend naar het hotel, hebben onze paspoorten teruggevraagd met het excuus dat we een vliegticket moesten boeken, hebben snel al onze spullen gepakt en als de bliksem de benen genomen. Ze stonden er niet eens raar van te kijken!
Andere spannende dingen die we in Hoi An hebben gedaan waren een fietstocht naar het strand en een Vietnamese kookcursus. De foto's spreken aardig voor zich dus we zullen er niet al teveel over vertellen, maar we zijn wel weer 30 recepten rijker.

De meest verschrikkelijke busrit die we tot nu toe in heel onze reis hebben meegemaakt was de sleepersbusrit van Hoi An naar Nha Trang. Volgens mij had de buschauffeur zijn rijbewijs bij een pakje boter gekregen want hij liet de bus om de haverklap afslaan en echt soepel rijden had hij niet uitgevonden. Je snapt dus dat geen oog dicht hebben gedaan, maar na 12 uur was het gelukkig voorbij en waren we veilig aangekomen in Nha Trang, dive capital and party city of Vietnam. We hadden het overleefd.
Na het verkennen van Nha Trang, dat aardig Russisch georiënteerd is, kwamen we aan bij Scuba Dive. We waren namelijk wel nieuwsgierig naar het duiken en kwamen hier toevallig de Nederlanders Nick en Anouschka tegen, die daar hun internship voor Dive Master deden. De volgende dag zaten we op de boot naar Mun Island voor onze eerste Try Dive, zo snel kan het gaan.
Ciaran, een Australische snotneus van pas 20 jaar (maar ontzettend goed) werd onze instructeur en hij nam stap voor stap de instructries met ons door. Hou nooit je adem in, klaar je oren elke 50-100 cm en hoe communiceer je want onder water kun je natuurlijk niet praten. We kwamen er toen pas achter hoeveel wetten en regels er om de hoek komen kijken bij het duiken. Na de instructies was het tijd om onze wetsuits aan te trekken en werden we in het duikharnas gehesen. Als laatste de flippers aan, duikbril op, body check en het water in. De eerste duik kon beginnen.
Ondanks dat Vietnam niet de mooiste duikbestemming is, waren we na de 2e duik helemaal verkocht door het duiken. Niet alleen door de schoonheid van de onderwater wereld, maar ook de rust en vrijheid. Tevens hadden we het zo goed naar onze zin bij de duikschool waar we ondertussen ook meer met de Zuid Afrikanen Lia en Jarred omgingen, dat we maar meteen hebben besloten om de Open Water en de Advanced Open Water cursus te doen. Tijdens deze cursussen hebben we in totaal 12 duiken gemaakt, waarvan 2 diepe duiken (meer dan 25 meter) en een nachtduik (een hele goede ervaring maar nooit meer). Hierin kregen we training hoe we veilig en stabiel onder water kunnen blijven en hoe te handelen wanneer er iets gebeurd. Tevens kregen we een schriftelijk examen dus we moesten weer ouderwets blokken, maar uiteindelijk waren we met vlag en wimpel geslaagd. Dit moest natuurlijk gevierd worden, en dit hebben we meerdere keren op z'n Nha Trangs gedaan. ;)

Na het afronden van de 2 duikcursussen hebben we nog even getwijfeld om door te gaan voor Divemaster en Instructeur, maar dit was niet alleen een prijzige bedoeling, we moesten dan ook een internship lopen voor 3 maanden en dat was voor ons geen optie. We wilden namelijk ook wel weer graag verder reizen, aangezien we nog niet eens op de helft van de reis zitten. Dus na een dubbel gevoel bij het afscheid nemen van de duikschool, zijn we verder gereisd naar Ho Chi Minh City, of terwijl Saigon.
Aangezien ons visum afliep en we niet zoveel zin hadden om deze te verlengen hadden we er slechts 1 dag, wat meer dan genoeg voor ons was aangezien we niet zo'n fan zijn van de grote steden. Deze dag hebben we gebruikt om Saigon te verkennen en het indrukwekkende War Museum te bezoeken. Hier was goed terug te zien wat de impact was van de Vietnamoorlog. Miljoenen mensen zijn hier gesneuveld en veel Vietnamezen zijn nu nog het slachtoffer van de chemische wapens die toen door de Amerikanen zijn gebruikt. Duizenden mensen zijn misvormd en zelfs hun DNA is aangetast waardoor ook hun kinderen misvormd worden geboren. Vrij heftig aangezien diezelfde mensen nu moeten overleven dmv bedelen op straat.
Na het Warmuseum hadden we wel even zin in wat minder heftige beelden, dus op naar de bioscoop. We hebben in Vietnam namelijk nog geen één bioscoop bezocht en dat staat nu eenmaal op ons lijstje.
Na de flim zijn we terug gegaan naar het hotel en was het tijd om onze spullen te pakken, want het volgende land staat alweer voor de deur: Cambodja. Morgenvroeg pakken we de bus naar de grens en vanuit daar meteen door naar Phnom Penh, waar ons ongetwijfeld weer een nieuw avontuur staat te wachten.

Iedereen thuis hele fijne dagen toegewenst en natuurlijk het beste voor 2014! Geniet ervan, want dat doen wij ook! ;)

Hierbij nog even de link naar de foto's: http://www.mijnalbum.nl/Album=KXL4OCE7

Tot volgend jaar!

Liefs Colin & Anniek