Reisverslag 7 Cambodja deel 1 15-12 t/m 31-12 2013

Hallo allemaal,

Vanuit Sihanoukville volgt alweer het 7e reisverslag met de impressies van het eerste deel van onze reis in Cambodja. Zoals we in vorig reisverslag al hadden aangegeven, zouden we onze reis op 15 december 2013 vervolgen in de richting van Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. We hadden een directe bus van Saigon naar Phnom Penh, die alleen stopte bij de grens voor de officiele handelingen. Zo officieel was het overigens niet, maar dat waren we ondertussen wel gewend in Azië.

Eenmaal aangekomen in Phnom Penh was het meteen te merken dat we in een van de armste landen in Zuid Oost Azië terecht waren gekomen en dat was weer even omschakelen. Overal vuilnis op straat, veel bedelaars, veel misvormde mensen en alles zag er net iets armoediger uit. Daarnaast verschrikkelijk veel straatverkopers en tuktuk chauffeurs die elke 5 seconden iets probeerden aan te bieden, je werd er gek van.
De temperatuur was het tweede waar we even aan moesten wennen, want deze lag boven de 30 graden en het was heel benauwd. Na 2 minuten lopen stond het zweet op je rug, moet je nagaan hoe je er bij liep na 2 uur sightseeing naar het Royal Palace en het Independence Monument! :s We vonden het ineens niet meer zo gek dat vrijwel iedereen een tuktuk nam.
Een ander ding wat ons opviel is dat de prijzen voor het dagelijks leven een stuk hoger lagen dan we hadden verwacht en niet alleen voor de toeristen. De gemiddelde Cambodjaanse boer moet het stellen met minder dan $1,- per dag, waar ze amper 2 maaltijden per dag voor kunnen krijgen. Hierdoor leven veel mensen op straat en zijn veel kinderen over gelaten aan hun lot, zwervend op straat op zoek naar iets bruikbaars tussen het vuilnis. Verschrikkelijk om te zien! Gelukkig zijn er veel goede initiatieven die iets proberen te doen aan de armoede. Zo hebben we een kijkje genomen bij een weeshuis van de Nederlandse stichting COLT, die zo'n 20 kinderen onderdak boodt en daarnaast onderwijs verzorgde zodat de kinderen een kans kregen op een beter leven. We hebben nog even overwogen om zelf nog een steentje bij te dragen, maar helaas waren er al voldoende vrijwilligers op dat moment. Wellicht een volgende keer???

Na Phnom Penh zijn we verder gegaan naar Siem Reap, de aanlegplaats voor het achtste wereldwonder: Angkor Wat. Siem Reap is in tegenstelling tot Phnom Penh een stuk toeristischer en daardoor ook meer ontwikkeld. Er zijn volop Westers georiënteerde restaurantjes en barretjes in de beruchte Pubstreet te vinden en vrijwel iedereen spreekt goed Engels. Er was weinig Cambodjaans aan en dat stond ons een beetje tegen, want we hadden het gevoel alsof we in de Costa Brava waren beland. Totdat we de 's ochtendsvroeg om 04.30 uur de zonsopgang gingen bekijken bij Angkor Wat. Dit is Cambodja op z'n best! Een magisch moment om de eerste zonnestralen Angkor Wat te zien belichten, waarbij het uitzicht elke minuut mooier en mooier wordt. Daar was opstaan in alle vroegte zeker de moeite waard voor. Ook de andere tempels zoals Angkor Thom, Ta Prohm en Bayon, waar de tempels en de jungle als het ware samensmelten, waren prachtig en deden je even doen geloven dat je zelf in de film Tomb Raider met Angelina Jolie had gespeeld. Het zijn niet voor niets een van de mooiste tempels in de wereld en wij snappen waarom!

Na ruim 8 uur tempelverkenning was Anniek's tempel spanningsboog aardig op z'n eind en was het tijd voor iets heel anders, namelijk een cello concert. Nu zul je denken, een celloconcert? Ja een celloconcert en van niemand minder dan Beatocello, de artiestennaam van een Zwitserse dokter die zijn leven wijdt aan het verbeteren van de gezondheidszorg in Cambodja. Mede dankzij zijn inzet is Cambodja 5 ziekenhuizen rijker en heeft vrijwel iedereen de kans om ziektes als dengue te overleven doordat hij bloedtransfusies en medicatie gratis beschikbaar stelt. Om het geld hiervoor bijeen te krijgen geeft hij 2 keer per week een concert voor geinteresseerden in het ziekenhuis in Siem Reap, om zo mensen bewust te maken van de omstandigheden in Cambodja en hen aan te sporen om geld of bloed te doneren. Heel indrukwekkend, vooral omdat we op de terugweg een tuktuk chauffeur spraken waarvan het zoontje dengue had overleefd dankzij deze zelfde doktor. Props voor deze man!

Na Siem Reap was het de beurt aan de 3e grootste stad van Cambodja om ons te doen verbazen, alleen daar is het bij lange na niet in geslaagd. Hoewel de recensies aardig positief waren, waren wij over Battambang alles behalve positief, met name door de vele handtastelijke bedelaars en de dikke ratten die 's avonds tussen het vuilnis kropen en net voor je wegschoten als je er langs liep. En dan niet 1, maar zo'n 20. Nee, voor wat spectaculairs moest je buiten de stad zijn en dit hebben we samen met mede gymdocent Yoeri mogen doen, die we bij het hotel waren tegengekomen. Samen hebben we een tuk tuk naar de bamboo trein genomen, een bamboo vlot op het spoor die werd aangedreven door een simpel klein dieselmotortje. Dit was vrij hilarisch aangezien we een aantal keer moesten afstappen voor tegenliggers, aangezien er maar 1 spoor was en dan werd het hele zaakje afgebouwd en vervolgens weer opgebouwd om verder te kunnen.
Daarna waren de Killing Cave en de Bat Cave aan de beurt. Na een aardige hobbelige steekroute, die op zich niet heel relaxed was na de wijnproeverij met rode en witte wijn en 2 likeuren, kwamen we aan op een plaatsje waar beide bezienswaardigheden te zien waren. Allereerst was de Killing Cave aan de beurt, één van de ruim 300 plaatsen in Cambodja waar onder het bewind van Khmer Rouge leider Pol Pot ruim 3 miljoen mensen op beestachtige manier zijn vermoord. Honderden mensen werden allereerst gemarteld en daarna in deze diepe grot gegooid om vervolgens te overlijden. Heel akelig aangezien de botten en schedels gewoon opgestapeld lagen om tentoongesteld te worden als herinnering aan die nare periode. Dit was overigens niets vergeleken met de Killing Field bij Phnom Penh, maar daar zullen we later nog op terug komen.
De Bat Cave is een grot waar zo'n 6 miljoen vleermuizen in verblijven die bij zonsondergang allemaal tegelijk naar buiten vliegen om eten te zoeken. Wellicht niet het meest indrukwekkende beeld wat we ooit hadden gezien, maar toch vrij uniek en het duurde toch wel ruim 15 minuten voordat ze allemaal de grot uit waren en het leverde soms toch nog wel wat mooie foto's op. Samen met een enorme stank, haha.

Onderweg naar de volgende plaats Sihanoukville ging het even helemaal mis. De busrit duurde verschrikkelijk lang (ruim 13 uur) en de airco blies ontzettend hard in je nek en kon niet zachter worden gezet, wat ervoor zorgde dat we beide met een knallende hoofdpijn aankwamen bij de Cambodjaanse kust. Helaas ging deze hoofdpijn gepaard met andere kwaaltjes zoals koorts (ruim 40 graden) en Anniek verging van de buikpijn. Na 3 dagen ziek op bed te hebben gelegen, hebben we toen toch maar besloten om even richting de dokter te gaan, want we vertrouwden het niet helemaal. En niet helemaal onterecht bleek achteraf, want in de bloedtest kwam naar voren dat Colin restanten van het dengue virus in zich had, maar dat dit alweer aan het wegtrekken was. Anniek kreeg een lading medicijnen mee voor haar buik, want na 3 dagen krom liggen van de pijn was ze er ook wel even klaar mee. Dus onderweg terug naar het hotel hadden we gehoopt dat we genoeg ziek waren geweest voor de komende tijd, alleen bleek het toen pas te beginnen. 's Avonds begon Colin zich juist zieker te voelen, meer te hoesten en zelfs zo erg dat zijn longen pijn begonnen te doen. Daarnaast kwam de koorts weer terug waardoor we de volgende dag toch maar terug zijn gegaan naar de dokter en de bloedtest wees uit dat de dengue weer terug was en dat hij tevens een longontsteking had opgelopen. Hij kreeg een kuur mee voor de longontsteking en moest nog 3 tot 4 dagen plat vanwege de dengue, want je kunt niet meer doen dan rusten en het uitzieken. Helaas bleek dit niet genoeg te zijn, want de combinatie dengue en longontsteking zorgde ervoor dat Colin vrijwel geen eten en drinken naar binnen kreeg, waardoor hij ook niet genoeg aansterkte. Sterker nog, hij begon er steeds slechter op te worden, waardoor we voor de 3e keer terug konden naar de dokter. Die gaf het advies om even een aantal dagen aan te sterken in het ziekenhuis aan een infuus om de nodige voedingsstoffen binnen te krijgen. Kun je je voorstellen hoe ellendig je je dan voelt? Nou, behoorlijk ellendig kan ik je vertellen en vooral tijdens de feestdagen! Maar helaas, er zat niets anders op. Hoewel we op een doom scenarion hadden gerekend, want we zagen allemaal Cambodjaanse patienten naast elkaar liggen in een overvolle lawaaierige, stinkende kamer, bleek Colin's kamer het tegenovergestelde te zijn. We hebben eerlijk gezegd nog niet zo'n schone en luxe prive kamer gehad tijdens de reis, wat zorgde voor een enorme opluchting. Er was zelfs een slaapbank voor gasten dus Anniek kon mooi op de kamer blijven. De service was echter behoorlijk knullig, er werd te pas en te onpas bloed af- en temperatuur opgenomen, soms kwam er een hele dag niemand kijken en dan ineens weer iemand midden in de nacht. Toen kwamen er ineens 4 doktoren te gelijk die Colin maar een beetje stonden aan te gapen, maar het mooiste was nog dat er 2 zusters langskwamen die gewoon even televisie bleven kijken, het kan daar allemaal. Het enige leuke was dat we nog even ziekenbezoek kregen van Tim en Afra, vrienden uit Nederland die toevallig ook op speedreis waren door Cambodja.
Maar na 2 nachten ellendig te hebben geslapen, een infuus zit aardig in de weg en een ziekenhuisbed ligt niet echt comfortabel, waren we het ziekenhuis beu. Niet alleen de slechte service, maar ook de herrie (ze waren bezig met een drilboor een verdieping lager wat dus net leek alsof ze bij je in de kamer stonden). Daarnaast hadden we maar het idee alsof de doktoren ons er hielden voor het geld, dus na meerdere verzoeken om een dokter te spreken, zei hij ineens dat alles er goed uitzag en dat Colin kon vertrekken. Just like that!?!? Nu bleek vertrekken nog niet zo handig te zijn, want ze wilden uiteraard geld zien en de verzekering bleek ineens niet meer zo behulpzaam te zijn want ze hadden de zaakjes niet helemaal goed op orde. Maar na 5 uur telefoontjes plegen naar NL en mondeling in gevecht te zijn met een medewerkster van het ziekenhuis, was het eindelijk geregeld en mochten we vertrekken. Dit lieten we ons geen 2 keer zeggen. De groeten!

Na de periode van ziek zijn, die ondertussen 8 dagen heeft geduurd, hadden we wel weer even behoefte aan wat rust. Dit was ook noodzakelijk, want de naweeën van dengue kunnen nog zo'n 5/6 weken aanhouden, dus al te gek doen zat er niet in. Gezellig! :s Dus daar zit je dan, nuchter op oudjaarsdag met je cola-tje, jezelf wakker te houden voor het prachtige vuurwerkspectakel van Sihanoukville en een uur later lig je afgepeigerd in bed. Dit hadden we ons toch anders voorgesteld, maar ook dit kan voorkomen tijdens het reizen. Je moet gewoon weer even die knop omzetten en doorgaan en dat is precies wat wij hebben gedaan. Het was weer tijd om te genieten na die nare periode en Kep was daar de perfecte plaats voor! Maar aangezien het reisverslag alweer aardig op lengte is, helaas is korte verhalen schrijven niet aan ons besteedt, zullen we dit bewaren voor het volgende reisverslag. ;)

Hier nog even de link naar de foto's: http://www.mijnalbum.nl/Album=3ZI6OHAQ

Iedereen de beste wensen voor 2014! Maak er een geweldig mooi jaar van en vergeet vooral niet te genieten! Tot snel weer!

Liefs vanuit Cambodja!!
xxx